نگاهی روانکاوانه به نقش والدینی؛ چگونه والدین بهتری باشیم ؟

نگاهی روانکاوانه به نقش والدینی؛ چگونه والدین بهتری باشیم ؟

زینب ابراهیمی- رواندرمانگر تحلیلی

وینیکات،  روانکاو برجسته انگلیسی در این باره می‌گوید: من این را بسیار مفید یافتم که مردم جهان را به دو دسته تقسیم کنم. کسانی که هرگز به عنوان نوزاد ناکام نشده اند که این دسته کاندیدای داشتن یک زندگی با لذت خواهند بود و دسته دوم کسانی که از تجربیات آسیب زایی رنج برده اند که ناشی از ناکام کنندگی محیط بوده است. این دسته کاندیدای داشتن یک زندگی طوفانی همراه با فشار و احتمالا بیماری هستند. او چندین پیشنهاد را برای تشویق پدران و مادران برای آنکه به اندازه کافی خوب باشند فراروی ما قرار میدهد:

الف) به یاد داشته باشید که فرزند شما آسیب پذیر است؛ نوزاد خودش را درک نمیکند، نمیداند کجاست و دایم برای زنده ماندن می جنگد. او نمی تواند با خود یا دیگران ارتباط برقرار کند بنابراین اطرافیان کودک باید انطباق با نیازهای او را کاملا بپذیرند. سلامت نتیجه محیطی است که بتواند به کودک پاسخ مناسب دهد.

ب) اجازه بدهید کودک خشم خود را نشان دهد؛ بسیار حیاتی است که والدین به کودک اجازه دهند که خشم خود را بشناسد و آنرا به شکل سالم نشان دهد. باید بین خشم و رفتار پرخاشگرانه تفاوت گذاشت. درحالیکه رفتارهایی مانند کتک کاری و پرت کردن باید منع شود گفتن جملاتی مانند بیا درباره اش با هم حرف بزنیم یا فکر میکنی که وقتی عصبانی هستی چه کارهایی غیر از کتک زدن را می توان انجام بدهی می تواند کودک را به تفکر درباره گزینه های غیر مخرب برای بیان خشم اش سوق دهد.

ج) اطمینان حاصل کنید که کودکتان بیش از اندازه سازگار نیست؛ کودک باید بتواند آزادانه بسیاری از احساسات « بد» خود را بدون ترس از مجازات یا ناراحت شدن والدین ابراز کند. لازم است والدین تحمل خود را در این زمینه افزایش داده و خواستار رعایت زودهنگام و خیلی سختگیرانه قوانین نباشند.

د) اجازه بدهید کودک تان « بودن » را تجربه کنند؛ زمانی که والدین به نیازهای کودک توجه کافی دارند مثلا شناسایی درست نیازهای کودک و  نامگذاری آنها برای کودک  ، تو الان گرسنه ای، تو الان ترسیدی ، نوعی از احساس بودن و حضور داشتن را در او تقویت می کند.  به عبارت دیگر مادر در نقش یک آینه عمل میکند و خود کودک را به او نشان می دهد.