تحلیل لاکانی داستان/ انیمیشن تار شارلوت

تحلیل لاکانی داستان/ انیمیشن تار شارلوت

کارن کووت

مجتبی مهران فر، مرضیه ذبیحی

وقتی فرن آربل متوجه می شود که پدرش برای کشتن یک خوکنارس به انبار رفته است، او بلافاصله در اضطراب وجودی قرارمی گیرد. فرن فریاد زد: "اما این بی انصافی است "،"خوک که نمی خواسته کوچک به دنیا بیاید، می توانسته که بخواهد؟ اگرمن در بدو تولد بسیار کوچک بودم ، آیا مرا می کشتید؟ »» ( تارشارلوت [CW] ، 3). فرن در پرتو وحشت و بینش ، حقیقتادعای لاکان را بیان می کند که همه انسان ها (و برخی خوکها) زودرس متولد می شوند و می فهمد که وظیفه شخص دیگریاست که جان آنها را نجات دهد. توسل او به عدالت نشان میدهد که این وظیفه از نظر ایدئولوژیکی برای انسان چقدر بیشاز حد تعیین شده است: ما فقط به ملاحظات عملی یا بقای گونهها توجه نداریم، ما به عشق و پدر و مادر شدن توجه داریم ، مادر موقعیت تعالی وجود صرفاً وحشیانه هستیم، جایی که افرادضعیف بیشتر از آنکه ارزش داشته باشند، مصیبت دارند.بنابراین در یک لحظه عالی، جان آرابل، دختر خود را به مثابه مادر قرار می دهد و ویلبر یک خوک نارس به عنوان "کودک" فرن، وجود خود را آغاز می کند. داستان تار شارلوت در 1952 توسط ای. بی. وایت نوشته شده است که داستانی خانگی وآرامش بخش درباره دوستی است. همانطور که پری نودلمناشاره کرد، اولین کتابی است که اغلب بزرگسالان برای کودکانانتخاب می کنند و می خوانند. این داستان شامل همه عناصریاست که باعث تناسب یک داستان بشکل بسیار مطلوب می شود- شخصیت اصلی که کودک می تواند با او هم ذات پنداریکند، شخصیت مادری خردمند و دوست داشتنی، اشراری کهخیلی ترسناک نیستند و خط داستان پیروزمندانه است که همهبا هم با طنزی ملایم و زبانی دقیق بافته شده اند  که بر شکوههای دنیای طبیعی تأکید دارد. پیش از همه ، داستان برایقدرتمند نمودن کودک خردسال است. این کتاب تصویری از آنچهبیشتر والدین برای فرزندان خود (و خودشان) می خواهند، ارائهمی دهد، به این معنی که می توان آن را "خیالی تسلی بخشدانست که در آن همه افراد کوچک زنده می مانند و بر عامل وموجد درد تنهایی پیروز می شوند "(گریفیت ، 111).

ویلبر نه تنها بر انزوای اساسی خود پیروز می شود بلکه بروحشت وجود به سوی مرگ نیز پیروز می شود. او نه یک بار بلکهدوبار توسط زنانی که به عنوان مادر برای او عمل می کنندنجات می یابد و از زبان برای مداخله در سرنوشت او استفادهمی کنند و او را به چیزی تبدیل می کنند که طبق همه معیارهایعینی ، نباید باشد. برای نجات ویلبر ، ابتدا فرن و سپسشارلوت باید آقای آرابل و زاکرمن کشاورز را متقاعد کنند کهویلبر ارزش ماندن را دارد، زیرا باوجود مشکلات زیاد و عدمفایده، بیش از یک خوک نارس است. روشی که آنها انجام میدهند این است که با صحبت با او، او را به دنیای زبان متصلکنند. به یک معنا، آنها همان کاری را که دیگری/دیگری لاکانیانجام می دهند، می کنند. به عبارتی با هم، شرایطی را فراهممی کنند که او به قیمت پاک کردن خود "صدا" داشته باشد.

پس داستان فرن، ویلبر و شارلوت، داستان عشق، مرگ و نقشزبان در شکل گیری و دگرگونی خود است. نزدیک شدن به آن ازمنظر نظریه لاکان در مورد سوژه، به ما امکان می دهد تا آن رااز نظر مشغله های خاص خود در نظر بگیریم، زیرا نظریهلاکان، مانند داستان وایت از نگرانی های وجودگرایی در موردروابط بین زبان، معنا و هستی مطلع است. این بدان معنا نیستکه نظریه لاکانی وجودگرا است. بلکه از جانب وجودگرایی وهمچنین ساختارگرایی نیز می گویند، دو فلسفه ای که در برخیموارد به طور اساسی آشتی ناپذیر هستند. به عنوان مثال،خوانش هایدگریِ لارنس گاگنون از تار شارلوت بر آنچه که او"تقلاهای شخصی مختلف برای زندگی اصیل" می نامدمتمرکز است (گاگنون ، 61). ویلبر و شارلوت خود را با هم "بهوجود پرتاب شده" می یابند و به طور اجتناب ناپذیری با اینتکلیف مواجه می شوند که واقعاً چیزی می توانند باشند تابشوند - حتی تا مرگ" (63). در قلب این نوع مطالعه از انسان،نوعی "هویت منحصر به فرد مناسب خود" (62) وجود دارد کهباید یافت و پرورش داده شود. کلماتی که در تار شارلوت درمورد ویلبر ظاهر می شود، توسط گاگنون به عنوان وسوسه ایبرای زندگی غیر واقعی خوک خوانده می شود-چیزی که گگنونآن را "خود- مردم" می نامد، واژه ای که با آنچه دیگران در مورداو می گویند تعریف می شود تا آنچه که او به نوعی اساسا آن می باشد. کلمه ای که گاگنون برای خود واقعی ویلبر مناسب میداند ، کلمه "فروتن" است: "فقط درنگرش ویلبر در آخرین پیامرسالتی اش اصالت، وجود دارد - او سرانجام بیش از خودش،خوک فروتنی شد" (65). اما آنچه قرائت شدیداً وجودی گاگنوندر نظر نمی گیرد، نقش زبان در ایجاد آن خویشتن است. ترکیبخاص ساختارگرایی و وجودگرایی، لاکان مفهوم خود "معتبر" رابرچیده و آن را به عنوان سوژه زبان منتقل می کند. در حقیقت،برای لاکان سوژه، اثر زبان است، مفهومی که در ادامه بیشترتوضیح خواهم داد. اما برای گاگنون قدرت زبان بیشتر ازساختاری، توصیفی است. ویلبر در معرض تهدید عدم اصالتاست زیرا "[یک] خوک جوان است، او به خصوص شخصیتقوی ندارد" (65) و از این رو نمی تواند از شناسایی هایی کهگاگنون آنها را نامناسب یا نادرست می داند دوری کند. اما اگرسوژه را محصول نهایی این هویت ها بدانیم که به طور فعالتوسط آنها ساخته شده است و نه صرفاً با آنها مطابقت دارد یاخیر ، می بینیم که مفهوم سوژه به عنوان جستجوی اندرونیکلماتی که توالی قابل تصرفی نیست، می باشد.

مطمئناً ، سوژه می آید تا جهان خود را با معانی خاص خودسرمایه گذاری کند ، با آنچه که در اندیشه وجودگرایی می توانآن را «فراخوان هایِ نگرانی»  خاص خود نامید. علیرغم اینواقعیت که فرن و شارلوت به جای او صحبت می کنند و ازبسیاری جهات او را به وجود می آورند ، ویلبر باید پروژه هایخود را توسعه دهد. او باید راهی برای نامگذاری خواسته هایخاص خود پیدا کند. در نهایت ، او باید به زندگی و مرگ خود ،متفاوت از شارلوت یا فرن برخورد کند. با این وجود ، قوانینیوجود دارد که معانی را تنظیم می کنند ، ساختارهایی که شاملو موقوف به  تولید  (معنا در) سوژه را در بر می گیرد. اینساختارها به عنوان نوعی ایگو ذاتی برای انسان زیستی یاخاص نیستند. در عوض ، آنها در زبان واقع شده اند ، که یکنظم عمومی است که ما همیشه خود را در آن می بینیم. همانندسازی هایی که گاگنون به عنوان وسوسه ای برای عدم اصالتمحکوم می کند ، در واقع موضع گیری های زبانی لازم از طرفدیگری توسط سوژه است. این دیگری را در ابعاد چند ظرفیتیاش می فهمیم: این شامل دیگرانی است که ما را به عنوانوالدین ، ​​خواهر و برادر ، معلم و غیره احاطه کرده است ، وهمچنین ساختارهای اجتماعی ، رسمی و غیر رسمی ، کهنشانگرهای نژادی ، فرهنگی و جنسیتی را از طریق آنها ارائهمی دهد که برای ما تعریف شده است. ویلبر به ما می آموزد کهبرای توسعه هر نوع خویشتن ، ابتدا یک فرد بایستی توسطدیگری در زبان که به دیگری و کلمات دیگری دلالت داشته، درساختار خود  بازشناسی شود. در واقع ، داستان وایت نمونه ایاز روش هایی است که عملکردهای زبان در بعد ساختاری آن بهایجاد سوژگانی می پردازد. همچنین به ما راهی می دهد تا بهجنبه های اساسی یک سوبژکتیویته مدرنیستی نگاه کنیم. درمطالب بعدی ، من به تارشارلوت از طریق شاعرانه لاکانی نگاهمی کنم به این شیوه که  "ادبیات بر خواننده تأثیر مغناطیسیمی گذارد ، زیرا تمثیلی از ساختار بنیادی روان است" (راگلند-سالیوان ، "مغناطیس" ، 381).

فرن از سیمتوم اش لذت می برد

دو فصل اول تار شارلوت در واقع نه داستان شارلوت است و نهداستان ویلبر بلکه یک دختر هشت ساله به نام فرن هستند. او"علت" داستان است ، بنابراین می توان گفت که واکنشدراماتیک او نسبت به اقدام مورد نظر پدرش است که در وهلهاول ویلبر را به وجود می آورد. بدون فرن ، خوک نارس هیچاهمیتی ندارد. جالب اینجاست که او به عنوان خوک برای اواهمیت خاصی ندارد. پدر به سادگی نمادی است که فرن،خودشیفته وار با وی همانندسازی می کند. پدرش ، جان آرابل ،بر خوک های خود اقتدار مطلق اعمال می کند، همانطور که اوبر دخترش اقتدار مطلق دارد. هنگامی که او زندگی یک خوککوچک را تهدید می کند، فرن، یک دختر کوچک، تصمیم میگیرد اقتدار وی را به چالش بکشد. او این کار را به گونه ایانجام می دهد که بیشترین خطر را برای ساختار قدرت نمادینمردانه دارد - او کنترل خود را از دست می دهد و تبر پدرش رامی گیرد. آنقدر که او اشتیاق به تحمیل اراده اش دارد به زندگیاین خوک خاص اهمیت نمی دهد تا به عنوان صاحب صدا ورأی در امور جهان خود شناخته شود. پدرش، اگرچه به اوتوصیه می کرد که خودش را کنترل کند، اما با این حال بیش ازآنچه از او می خواهد به او اختیار می دهد. پدر او را به چیزیبیش از یک ابژه محبت خود و همسرش تبدیل می کند. این یکحرکت محبت آمیز است، اما با این وجود در قدرت دخیل است. جان آرابل در این لحظه به عنوان پدر نخستین فرویدی عمل میکند و کنترل کاملی بر افرادی دارد که ممکن است در قبیلهکوچک خود، فالوس را بدست آورند یا نیاورند. به طور قابلتوجهی، پسر آرابل ، اوری ، "به شدت مسلح" با نسخه هایتظاهرآمیز سلاح پدرش ("یک تفنگ بادی در یک دست ، یکخنجر چوبی در دست دیگر" )(CW ، 4) ، از جانشینی پدرشبرای قدرت فالیک حذف شده است. سپس او در طول داستان (و تا انتها، جایی که او به عنوان شیفتگی ویلبر عمل می کند) تهدیدی برای رفاه ویلبر است و باقی می ماند، ولی آرابل قصدندارد به او اجازه دهد نقشی را بر عهده بگیرد که هنوز برای آنآماده نیست.

از طرف دیگر ، فرن مجوز پدرش را برای مادری خوک دریافتکرده است. در رویارویی بین اشتیاق فرن و قانون پدرش ، ویلبربه عنوان یک شی باقی می ماند. به گفته فروید ، او یک انتخابابژه خودشیفتگی است ، که ابتدا این نوع انتخاب ابژه را دربحث خود درباره همجنس گرایان تعریف کرد ، اما بعداً آن را درمراحل تکوین ایگو ادغام کرد. ابژه خودشیفتگی "بر اساس طرحکودک یا نوجوان کوچکی که سوژه قبلاً انتخاب کرده بود ،انتخاب می شود ، در حالی که سوژه با مادری که از او مراقبتمی کرد" (لاپلانش و پونتالیس ، 259) انتخاب می شود. خوک ازطریق ویژگی های کوچکی و وابستگی و موقعیت آنها تحتاختیار پدرش به فرن متصل است. پدر ارتباط خودشیفته راتشویق می کند ، و از این جهت به رشد روانی فرن ، با تأکید برنقش او به عنوان مادر ، به او کمک می کند: " من به شما  اجازهخواهم داد مراقبت از خوک را با شیشه شروع کنید".(CW ، 3). اساس ویلبر به عنوان یک ابژه برای اساس فرن به عنوان یکسوژه بسیار تعیین کننده است. با هم ، آنها یک دوگانه خیالیتشکیل می دهند، فرن (احتمالاً) تمایل مادر خود را هنگامی کهاو برای مادرش یک موضوع خودشیفته بود ، تکرار می کرد. ازاین رو اشتیاق مادر اولین علت در گشایش سوژه است. اماتکرار آن اشتیاق در خود سوژه کم اهمیت تر نیست. زیرا تنهازمانی که شخص در کنار مادر بایستد ، به اصطلاح ، می توانداز آن طرف مرحله آینه لاکانی عبور کند.

مرحله آینه ای احتمالاً شناخته شده ترین مفهوم در اندیشهلاکانی است. داستان به شرح زیر است: در اوایل زندگی ،کودک به آینه نگاه می کند و متوجه این واقعیت می شود که بدناو برای خودش یک موجود متمایز و منسجم است ، و اینکه بینآنچه او را تشکیل می دهد و آنچه دیگری است ، مرزهایی وجوددارد. البته ، این تصویر فقط یک تصویر است ( یک تصویر ، وتصویری ایده آل در آن). تصویر، کنترل بدن خود را دارد ولینوزاد کنترل بدن خود را ندارد. تصویر خودمختار است ولی نوزاد هنوز در ناتوانی حرکتی و وابستگی به پرستاری فرو رفتهاست (لاکان ، Ecrits: A Selection [E] ، 2). اما پس از آن ،کودک در موقعیتی قرار می گیرد که خود را بشناسد ، منتها فقطبه شیوه ای تخیلی ، زیرا ثبت خیالی تصاویر ایده آل به وجودآمده است و تنها راهی را که ما می توانیم از طریق بیگانگیبدانیم تعیین کرده است. (شناخت خود از طریق یک تصویرخارجی رخ داده است) ، دوگانگی (نتیجه یک دوسوگرایی عمیقناشی از بیگانگی بین سوژه و تصویر ایده آل آن است) وهمانندسازی (تلاش برای حل سوژه در تصویر ایده آل و گفتن: "این من هستم ”). نوزاد وارد دنیای مبادلات دلالتی شده استو تصویر، وجود جابجا شده است. ورود بعدی و اجتناب ناپذیربه زبان، نشان دهنده جابجایی یا بیگانگی بیشتر ، تصور یامحو شدن بیشتر واقعیت به نفع نمادین است و به روش خیالی.

البته این غیرمنطقی یا ساده لوحانه است که پیشنهاد دهیم اینمبادلات با واسطه انجام نمی شوند - درک تصویر توسط کودکاحتمالاً هرگز خود به خودی نیست، زیرا تقریباً همیشه توسطشخص دیگری ، معمولاً مادر ، برای کودک تفسیر می شود که بهنوزاد می گوید که چه می بیند و تا زمانی که کودک نتواند تمایزمفهومی "من" را با معنی اش، تشخیص دهد و سپس خود را باآن "من" همانندسازی کند ، کودک یک سوژه کامل نیست. نکتهجالب توجه این است که کودکان ضمایر شخصی  را به ترتیب"مال من" ، "به من" و سپس "من" می اموزند ، که نشان دهندهپیشرفت گرامری از دانستن آنچه که آنها را محدود می کند ، بهرسمیت شناختن وضعیت ابژه ای آنها ، و در نهایت به عهدهگرفتن موضع سوژگانی است. از آنجا که مادر (یا جانشین او) واسطه کل تجربه است ، زیرا کودک ابتدا در صدای مادر با آنتعویض کننده ها ("من" و "به من") روبرو می شود که برایخودش ثابت می ماند ، به نظر می رسد اجتناب ناپذیر است کهمادر همیشه در کنار هر گونه بازنمایی نمادین که کودک برایخودش انجام می دهد، بایستد. و در واقع این چنین است - امرخیالی به عنوان پشتیبان امر نمادین عمل می کند. مادران ونوزادان ، در شرایط ایده آل ، یک زوج خیالی تشکیل می دهند ،وحدتی که کودک را مستعد می کند که بعداً در جستجوی چنینرابطه زوجی باشد ، اما همچنین کودک را مستعد ایجاد روابطخیالی دیگر، از جمله رابطه بین خود و آینه می کند. این روابطخیالی با تلاقی کامل خود و دیگران مشخص می شود ، که البتهیک توهم است ، اما یک رابطه ضروری است. اگر به دلایلیکودک آن همانندسازی مرحله آئینه ای اولیه خیالی را انجامندهد (همانطور که در برخی موارد اوتیسم مشکوک است-(بهلیفورت مراجعه کنید)) ، ورود به شبکه نمادینی از روابط، بامنطق جایگزینی دال غیرممکن است. اما از طرف دیگر اگررابطه آمیختگی خیالی اولیه باقی بماند ، ارتباط کودک با امرنمادین به طریقی به خطر می افتد که می تواند منجر به روانرنجوری یا انحراف شود. این همان چیزی است که مادر، فرن رادرباره موضوع ویلبر نگران می کرد. وقتی معلم فرن از او میپرسد پایتخت پنسیلوانیا چیست ، آنقدر در رویای مادر شدنمحبوس است که می گوید: "ویلبر" ، که از یک نظر مناسباست ، زیرا ویلبر تمام جغرافیای روانی او را پر کرده است. بدیهی است ، این یک وضعیت بالقوه خطرناک برای فرن است. اما همانطور که معلوم است ، ترس مادر فرن بی اساس است ،زیرا مداخله لازم در دوره عامل سوم شروع به تأثیر کرده است.

"عامل سوم" در نظریه لکان موضع قانون یا نام پدر است ( کهارتباط منطقی دو فرزند را از بین می برد). شوشانا فلمنتوضیح می دهد:

ساختار مثلثی ، که در مفهوم بندی لاکان بسیار مهم است ،مثلث روانشناختی ساده عشق و رقابت نیست ، بلکه موقعیتساختاری نمادین اجتماعی کودک در مجموعه ای پیچیده ازاتحاد (خانواده به عنوان سلول اجتماعی ابتدایی) است که درآن ترکیبی از اشتیاق و خواسته قانون منع اشتیاق، از طریقساختار زبانی مبادله ، به صورت یک فرآیند مکرر جابجایی ( جانشینی ) ابژه های نمادین (جانشین ها )، اشتیاق تنظیم میشود. (ژاک لاکان و ماجرای بینش، [JLAI] ، 104).

همانطور که پدر فرن رابطه مادری بین فرن و ویلبر را اجباریمی کند به همان منوال پایان آن را نیز اجبار می کند. آنچهرابطه دوگانه بین مادر و فرزند را می شکند ، مداخله نام پدراست. این موقعیت سوم به طورموثر اشتیاق مادر را سلب میکند و این بنیان زنجیره ای از جایگزینی ها به دلالت  وجایگزینی اشتیاق مادر است. بروس فینک خاطرنشان می کندکه فرقی نمی کند که شما "اشتیاق مادر" را به عنوان اشتیاقکودک به مادر بخوانید یا اشتیاق مادر به فرزند یا چیزی کلی رادر تمامیت آن بخوانید (موضوع لاکانی [LS] ، 57). نکته ایناست که این موضوع برای کودک و مادر خطرناک است ، زیرااین موضوع بر اساس یک عدم امکان بنا شده است. در دوتایی، توهم تمامیت وجود دارد. اما با مثلث اشتیاق(مادری) ، قانون(پدری) و سوژه (کودک) حفره ای در وسط مثلث ایجاد می شودکه دائماً نیاز دارد، ولی پر شدنی نیست ، و پوشاندن آن درحالی که کودک به دنبال بازگرداندن وحدت با مادر است همیشهاز دست رفته است. جایگزینی دال ها برای آن اشتیاق، سوژه رابه عنوان موجودی مشتاق (میل ورز) بنا می نهد ، چیزی که درسوژگانی مدرن عادی و سالم تلقی می شود.

بنابراین نام پدر (که متناوباً استعاره پدری یا فالوس نامیده میشود) با استفاده از نوعی ممنوعیت مازاد ، سوژه را از اشتیاقمادر جدا می کند ( علاوه بر آن ، چون چیزی را که واقعاً وجودندارد ، ممنوع می کند ) که در نهایت به هنجارگرایی اشتیاقسوژه کمک می کند.  پدر فرن از فرن می خواهد تا ویلبر رابفروشد ، بنابراین جدایی اولیه را تحت تأثیر قرار می دهد. مادرش که می بیند این جدایی چقدر به فرن آسیب می زند ،مداخله می کند و پیشنهاد می کند که فرن او را به عمویی که دراین نزدیکی زندگی می کند بفروشد. زاکرمن کشاورز ، عمویفرن، و حالا به یکباره فرن از سمت پدرش حذف شد و ویلبر را باممنوعیتهای مشخصی در آغل گذاشت: آقای زاکرمن اجازهندهد که فرن، ویلبر را به بیرون ببرد و اجازه ندهد او را به خوکدانی ببرد.(CW ، 15-16). با این حال ، به او اجازه می دهد تاهر روزاو را ملاقات کند ، و او این کار را می کند ، و باعث میشود مادرش نگران باشد که ممنوعیت ها برای عادی سازیاشتیاق فرن کار نکند. او با پزشک فرن (که تصویرگری اوتوسط گارت ویلیامز تصویرگر شباهت غریبی با خود فرویددارد) مشورت می کند ، که به او اطمینان می دهد اینجایگزینی سرانجام به شکل یک پسر ، یعنی هنری فاسی ، درمی آید. البته در پایان کتاب این کار را انجام می دهد و فرنداوطلبانه خود را از لحظه پیروزی ویلبر جدا می کند تا با هانریروی چرخ و فلک سوار شود. احتمالاً ، از آنجا که فرن تنهاهشت سال دارد ، هنری فقط اولین نفر در یک سری دال برایاشتیاق فرن است ، و نشان می دهد که او با موفقیت مثلث بندیشده است (به عبارت دیگر ، ادیپ شده) و عضوی کامل از امرنمادین است.

اما نباید فراموش کرد که این، کار روانی است که از طریق ویلبرانجام می شود که باعث این اتفاق می شود. به عنوان پیوندبازنمایی خودشیفتگی فرن صرف نظر از آنچه یک مرجع امرنمادین می گوید ، اشتیاق او و رابطه او با قانون ، نمی تواند اورا به سادگی بفروشد و فراموش کند. در عوض ویلبر سرکوب میشود. تصاویر دوست داشتنی که وایت ارائه می دهد این استکه ویلبر را در سرداب یک انبار قرار می دهند ، جایی که او بهجای یک بچه خیالی به یک خوک واقعی تبدیل می شود. بازنمایی های سرکوب شده دقیقاً به همین شکل عمل می کنند. آنها وضعیت امر واقع را برای سوژه فراهم می آورند. امر واقعیکی از دشوارترین مفاهیمی است که در لاکان درک می شود ،بسیار مورد بحث است و کمتر درک می شود. به نظر من ، درنظر گرفتن امر واقع در دو مسیر امر واقع پیش نمادین و امرواقع پس نمادین سوژه کمک کننده است(Fink، LS، 27). امرواقع پیش نمادین ، ​​دیگری مطلق سوژه است و غیر قابلنمادپردازی است و بنابراین هیچ تاثیری بر سوژه به خودی خودندارد. آنچه تأثیر می گذارد امر واقع پس نمادین است، یعنی آنبازنمایی های سرکوب شده که شرایط مادی ما را ایجاد میکند. 

برای اینکه چیزی در واقع سوژه وجود داشته باشد ، باید تصورشود که از مرزهای نمادین می گریزد. آنچه ما می توانیم بهصورت نمادین تصور کنیم واقعیت ما را می سازد، اما اینمفهوم به طور ضمنی این ایده را دارد که از زمانی که ما آن راتصور کرده ایم و از آنجا که می دانیم دال ها بی وقفه می لغزندو در زنجیره ای بی پایان یکی را جایگزین دیگری می کنند ،باید برخی از آنها خارج از دلالت موجود باشند در جایی کهگریز متوقف می شود. جوآن کوپک می گوید که این دوگانگیزبان است که به بیرونی اشاره می کند که واقع است. از این رو، واقع تأثیر ناتوانی زبان در خود-همانی است (کوپکی ، 56).بروس فینک همین ایده را به شیوه ای دیگر بیان می کند و میگوید: «واقع بعد از حرفی است که به دلیل روابط بین عناصرامر نمادین با بن بست ها و ناممکن ها مشخص می شود. . . ،یعنی توسط امرنمادین ایجاد می شود »(LS ، 27). ما قبلاًمشاهده کردیم که چگونه ویلبر به مثابه کودک در اثر مواجهه فرنبا قانون بوجود آمد. هنگامی که او در همان کودکی با همانقانون کنار گذاشته می شود ، از نظر ساختاری جایی برایرفتن ندارد ، مگر در نگاشتن واقع که پس- نمادین است. بازنمایی های سرکوب شده ، به این دلیل که برای ما در دسترسنیستند ، روابط مستقل را بین خود شکل می دهند و جلوه هایمادی در واقعیت های ما خلق می کنند (وضعیت این واقع پس- نمادین را در نظر بگیرید) همانطور که ویلبر در میان حیواناتدیگر در انبار زاکرمن/ناآگاه فرن خوک می شود.

بنابراین داستان شارلوت را می توان به عنوان سمپتوم فرنخواند. علیرغم این واقعیت که پدر فرن و عمویش جدایی بین فرنو دیگری خیالی خود قرار داده اند ، او هنوز کارهایی برایانجام جدایی خود از او دارد. در واقع او از ویلبر جدا نمی شودتا زمانی که شارلوت مطمئن شود که ویلبر امن است. هنگامی کهجایزه ویژه ویلبر اعلام شد ، شارلوت "بالاخره مطمئن بود کهجان ویلبر را نجات داده است و احساس آرامش و رضایت میکرد" (CW ، 153). بلافاصله ، فرن مقداری پول می خواهد تابتواند از جستجوی هنری فوسی خلاص شود. او به جای اینکهبه هیجان کلی پیرامون خوک خود برسد، اصراربه اجازه برایترک را دارد ، زیرا هیچ علاقه ای به سهیم شدن در افتخاراتفرزند نیابتی خود ندارد. از آنجا که ما پایان داستان را میدانیم ، که چگونه فرن در لحظه پیروزی برای جدایی از ویلبرآزاد است ، می توانیم به طور گذشته نگر تصور کنیم که وقتیوی ویلبر را می فروشد ، هنوز برای زندگی او می ترسد. و ازآنجا که ما دیدیم چقدر زندگی او با به وجود آمدن او به عنوانیک سوژه  در هم تنیده  است ، می توانیم تصور کنیم که کلداستان شارلوت و تاراو تلاش فرن برای نجات خود است. تازمانی که فرن (و ویلبر) سوژه های کاملی نیستند ، آنها درمعرض تهدید هستند. امر خیالی مکان فوق العاده ای برایدیداراست ، اما سوژگانی کودک  نباید زندگی خود را در آنجاادامه دهد. درهمان حال ، احساس از دست دادن ناشی ازمرگ ویلبر به عنوان دیگری خیالی فرن بسیار آسیب زا خواهدبود. فرن در بن بست است تا زمانی که ویلبر بتواند گفتمانیشود ، و ازرابطه خیالی و واقع خارج شود جایی که نمیتوان آنرا به صورت شبکه ای از دال ها نمادینه سازد. تا زمانی که ایناتفاق نیفتد ، یا دقیق تر تا زمانی که فرن از جایگاه ویلبر درشبکه نمادین مطمئن نشود ، او قادر به شکستن دوتایی خیالیکه هر دو را در جای خود نگه داشته است، نیست  در نتیجه ، اویک سیمپتوم ایجاد می کند. او به طور ناگفتنی (حداقل برایمادرش) صدای همه حیوانات آغل را که در حال کار خود هستند"می شنود".

عملکرد کلمات شارلوت در گفتمانی کردن ویلبر و رهایی فرن ازتثبیت و سیمپتوم ناشی از آن، است. تثبیت نشان دهنده ترومااست. در مورد فرن ، من فکر می کنم ما می توانیم با خیالراحت فرض کنیم که ترومای درک اینکه پدرش موجودی بی ضرررا با خونسردی می کشد به عنوان دلیل ناتوانی او در غلبه برویلبر ، به ویژه در پرتو همانند سازی او با ویلبر ، عمل کردهاست. ارتباط فرن با ویلبر و سیمپتوم مربوطه او در اعتقاد به اینکه حیوانات صحبت می کنند ، مادرش را با عجله در پی پزشکمی اندازد ، او در واقع می گوید سرانجام فرن جایگزینی راپیدا می کند که او را از تثبیت خود خلاص می کند. اما برایانجام این کار ، ابژه تثبیت شده باید به حرکت گفتمانی دالکشیده شود. پدر فرن ، عمویش و هنری فوسی با کنار گذاشتناشتیاق مادرانه  فرن و ایجاد شکاف در ساختار رابطه فرن باویلبر ، زمینه را برای این فرایند فراهم کردند. اما سرانجامشارلوت است که متوجه می شود کلمات راهی هستند که ویلبر رااز موقعیت خود به عنوان ابژه واقع در ناخودآگاه فرن (و به همینترتیب غیر نمادین سازی) خلاص می کند و او را به عنوان یکموجود قابل جایگزین (یعنی وارد کردن او به امر نمادین) میسازد. به طور متناقضی ، کلماتی که او را در واقع"می کشند"  زندگی او را به طور نمادین برای فرن حفظ می کنند. این کلمات، با ویلبر مدلول  ، او را از نوع "اصالت" یا واقع  که در فرنتجسم یابد ، رها می کند ، و این در نهایت فنتزی امر خیالیاست. کلمات موجود در تار شارلوت "تجلی امر واقع از کاربردخیالی  زبان امر نمادین است که" اولین علت " ناخودآگاه [فرن] است" (راگلند سالیوان ، "مغناطیس" ، 405).

لختی خوک

تا اینجا ما به ویلبر به عنوان بخشی از فرن نگاه می کردیم ( ایگوی او، یا در اصطلاح لاکانی (و همچنین در اصطلاح خودخانم پیگی) ، ایگوی تصویری او ((moi) اما با نگاهی به ویلبربه عنوان سوژه ای در نوع خود ، می توان در مورد ساختسوژگانی بیشتر آموخت. از نظر ساختاری ، حضور ویلبر بهعنوان یک سوژه از نظر لکان نسبتاً سرراست است. سوژهلاکانی از همان ابتدا با اشتیاق خود بیگانه شده است. ایناشتیاق ویلبر نیست که او را به وجود می آورد ، بلکه اشتیاقفرن است. هیچکدام از ما درخواست تولد نمی کنیم. اشتیاقوالدین ، ​​به هر شکلی که باشد ، باعث حضور کودک در جهانمی شود. و این اشتیاق همچنان در زندگی کودک کار می کند وفضایی را ایجاد می کند که در آن کودک به عنوان سوژه ایدرون زبان به وجود می آید. از آنجا که کودک تحت تأثیر اشتیاقدیگری قرار می گیرد ، او همیشه از آغاز بیگانه شده است. درواقع ، چنین بیگانگی شرط لازم برای هرگونه سوژگانی است. اگر اشتیاق فرن در جهت ویلبر به حرکت نیفتاده بود ، ویلبروجود نداشت.

اما ویلبر ، مانند همه سوژه ها، بلافاصله از نیستی بهسوژگانی نمی پرد. همانطور که اشاره کردم ، دو فصل اولکتاب متعلق به ویلبر نیست ، حتی اگر او مطمئناً آنجا باشد. امااو چیزی است که باید دوست داشته شود ، تغذیه شود ، با اوصحبت شود و در نهایت فروخته شود. تداوم وجود او به هیچ وجهضمانتی ندارد. در حقیقت ، تقریباً به طور یقین چنین است کهاگر اتفاقی نیفتد ، او از نظر هستی شناختی زیر سوال می رودو جایی را در جهان پر می کند فقط تا زمانی که به اندازه کافیچاق باشد که بتواند جایی را ، به اصطلاح ، در دیگری(Other)پر کند. بیگانگی (که از نظر وجود ویلبر به عنوان اشتیاق فرندرک می شود) فضایی را برای او باز کرده است ، اما از نظرسوژگانی یک فضای توخالی است. ویلبر دارای یک آنجاییاست ، اما یک کسانی ندارد. گاگنون می گوید که ویلبر"شخصیت قوی" نداشت. به عنوان یک سوژه لاکانی ، او اصلاًشخصیت از پیش معلومی ندارد. فینک اشاره می کند که اینفضای خالی ، این کمبود ، "اولین نمود" سوژه است. فینک (LS ، 52) می گوید: "واجد شرایط بودن چیزی به عنوان خالی ،استفاده از استعاره فضایی است که دلالت بر آن دارد که میتواند متناوباً پر باشد." یعنی یک خوک نارس اکنون مکانی رااشغال می کند که در امر نمادین برای ویلبر به عنوان یک سوژهکامل کنار گذاشته شده است.

فرن نام مناسب "ویلبر" را به عنوان دال برای خوک انتخاب میکند ، زیرا "زیباترین نامی است که او می تواند فکر کند" (CW ، 7). در حال حاضر ما می توانیم بیگانگی را بیابیم - این نام ،که در ذهن فرن با زیبایی مطلق مرتبط است ، چیزی را کهمادرش آن را "نارس" می نامد ، نشان می دهد ، پدرش او را"ضعیف" و برادرش هم "یک چیز بدبخت" . . .  از یک موشسفید بزرگتر نیست " نامید (4-5). ویلبر به عنوان اشتیاق فرن،ویلبرخوک نارس را به طور کامل از بین برد و او را ازطریقاجرای امرنمادین، بیگانه کرد. بنابراین وجود برای ویلبر دریغشده است (خوشبختانه چون به مثابه وجود مطلق، موجودیکشته شده بود) او در وجود وارد شده است اما هنوز سوژهنشده است.

مرحله بعدی در شاکله سوژه، جدایی است. این امر با تشخیصفقدان در دیگری شروع می شود. تا زمانی که فرن ویلبر را میفروشد ، او در این توهم زندگی می کرد که هر دوی آنها یکیهستند و فرن کل جهان است. ویلبر، فرن را دنبال می کند ووقتی او دور است به سادگی منتظر می ماند تا او دوباره بیایدتا بتواند او را بیشتر دنبال کند. فرن منبع غذا، عشق، سرگرمی،شادی و خود زندگی اوست. تحت مراقبت فرن، او عاشق دنیاشده است. به یک معنا ، می توانیم بگوییم جایی که او در امرنمادین نگه داشته است ، فضای فقدان او است - ویلبراینکمبود را پوشانده و توهم فرن را به عنوان تمامیت ایجاد کردهاست. فرن توسط ویلبر "شیفته " می شود و ویلبر فرن را میپرستد. توضیحات ویلیامز بر این رابطه تأکید می کند. نگاه خیرهویلبر به فرن و فرن در ویلبر بقیه جهان را قفل می کند. اما وقتیفرن مجبور می شود ویلبر را بفروشد تا از او جدا شود ،موقعیت او به عنوان یک سوژه ی بازداری شده در امرنمادین،روشن می شود. دوباره در اینجا ، هم متن و هم توضیح برجدایی این دو تأکید می کند. فرن در طرف دیگر حصار (که درصفحه مقابل نیز هست) نشان داده می شود و ویلبر حتی بهنظر نمی رسد که متوجه او شده باشد ، زیرا در غذای خود غرقشده است. آنچه اتفاق افتاده این است که فرن، خودش حالاکمبود آشکار شده است ، این همان است که می گویند فرن بهعنوان یک موجود اشتیاق مند آشکار شده است و به هیچ وجه باویلبر همزیست نیست. در حالی که وضعیت فرن از نظر نمادینبسیار ممتازتراز او است ، با این وجود از کمبود قدرت در رابطهبا ساختارهای اقتدار آن رنج می برد ، که او را از تماسمستقیم با ویلبر محروم کرده و او را از رشدش اجبار به حذفکرده است. ویلبر به اجبار استعاره ی پدریِ جابجا شده است تاجای خود را در امر نمادین جدا از فرن پر کند.

مداخله عامل سوم ، استعاره پدری ، همانطور که در بخش قبلمورد بحث قرار گرفت ، همزمان با زبان  و شرط لازم برای ظهورویلبر در آن است. تا زمانی که فرن قادر بود برای ویلبر صحبتکند ، ویلبرنیازی نداشت (و در واقع هیچ توانایی نداشت) برایخود صحبت می کند. از دست دادن فرن (بخوانید از دستدادن فرن برای ویلبر ، و همچنین از دست دادن ویلبر برای فرن) در اینجا به طور بالقوه، نفع ویلبر است. از نظر فرن ، دستورفروش ویلبر نام  پدر را بنیان می نهد که خواسته مادر را محدودمی کند. از نظر ویلبر ، این قانونی است که توسط هومر زاکرمنوضع شده است که او را از فرن محروم می کند و او را مجبوربه این فرض می کند که به عنوان یک دال در زبان، جایگاه خودرا در نظر بگیرد. و در حالی که این دال ممکن است برایزاکرمن ها مانند "گوشت خوک" شروع شود ، با این وجود یکدال است و بنابراین برای وقوع احتمالی ، جایگزینی ، جابجاییو سایر عملیات دال در امر نمادین گشوده است.

به طور قابل توجهی، در داستان با مقدمه ای نسبتا طولانی،ورود ویلبر به زبان با ورود به آغل که خودش را در آن می یابد،جلو افتاده است. در بحث نودلمن درباره متن ، او اشاره می کندکه "الگوی ساختاری بنیادین در تارشارلوت ، فهرست است" ("متن" ، 116). فهرستها شامل همه چیز در کتاب است. آنچهشخصیت ها می بینند ، چه می کنند ، کجا هستند ، چه میخورند ، چه برنامه ای دارند ، همه در لیست های طولانی ومفصلی در اختیار خواننده قرار می گیرد. نودلمن ادعا می کندکه این فهرست ها "نه تنها ویژگی های آغل ها را تداعی می کند، بلکه تمامیت باشکوه وجود را نیز در بر می گیرد" (118). امافهرست ها در دو فصل اول کتاب به طرز محسوسی غایب است. نودلمن متوجه می شود که دو فصل اول چشم اندازی از "جهانپیش از رانده گی ، بهشت ​​بی گناهی" ارائه می دهد (117). اوهمچنین پیشنهاد می کند که این بهشت ​​فضایی برای برآوردهساختن آرزوهای خام است. چه راهی بهتر از این برای توصیفمکان اسطوره ای شده نوزادان که نوزاد لاکانی قبل از ورود بهثبت های خیالی و نمادین می باشد؟ در این جهان پیش از راندهگی ، قبل از اینکه نوزاد به زبان بیفتد ، از بیگانگی خود چیزینمی داند. در اینجا کودک در حالت پیش زبانی "ناخود متمایز" است ، یک "هوملت"-یک مرد کوچک است و همچنین مانند یکتخم مرغ شکسته که بدون مانع در همه جهات پخش می شود "(ترسو و الیس ، 101). کودک هیچ تصوری از غیریت ندارد. اوهمه چیز را جذب می کند ، چیزی را که لکان آن را "وفور" مینامد ، تجربه می کند ، که فروید آنرا "خود اقیانوسی" نامیدهاست. فهرستها در چنین دنیایی بی معنا خواهند بود ، دقیقاً بهاین دلیل که فهرستها بر تمایز ، تصدیق چیزهایی که خودشاننیستند و قرار دادن آنها در یک ساختار دلالت دارد. قبل از ورودبه زبان ، فرد باید مرزهای خود را بیاموزد ، که بدن خودش را چهبنیان می نهد و دیگری را چه بنیان می نهد. بایستی ازجایگاهش در مادر منفصل گردد و به طور ساختاری سخن،حفره ای در هر دو ایجاد می کند . و اگرچه این اخراج به عنوانفقدان در اقتصاد لاکانی ثبت شده است ، اما به طور خاصنشان دهنده نفع است ، به دست آوردن مکانی که  برای بیان است.

دنیای پیش از رانده گی نوزاد با دو ثبت مشخص می شود: واقعپیش نمادین و خیالی. واقع پیش نمادین برای نوزاد ممکن استبه عنوان اطلاعات ادراکی بدون سوژه ای که آن را سازماندهد، در نظر گرفته شود. راگلند سالیوان توضیح می دهد:

بسیار ابتدایی تر از je (اجتماعی ، خود گویا)، دیگری است که با حکاکی دنیای خارج در شبکه های معنایی متشکل ازتصاویر ، صداها و جلوه ها ایجاد می شود. چنین عناصرعینی، که به عنوان بازنمایی ذهنی نمادین شده اند ، این قدرترا دارند که منبع معنا را تنها به این دلیل که نوزاد بیولوژیکی وروانی،  واقعیت را از بدو تولد درک می کند ، بنیان می نهد. برای دستیابی به چنین تصوری نیازی به ایگو نیست. ("مغناطیس" ، 383)

مطمئناً ویلبر یک موجود درک کننده است. دو فهرستی که در آنفصل های اول ظاهر می شوند (که اشارات نودلمن با توجه بهآنچه پس از آن به وجود می آید ، تنها به صورت گذشته گرا درنظر گرفته می شوند - توازی خوبی با شیوه گذشته نگر هر نوعتحلیلی که در این مرحله از رشد کودک فرافکنی می شود) ". برانگیختن جزئیات حسی "(نودلمن ، 118) که به نظر می رسدهمزاد با بچه خوک است. بوی آشپزخانه بلافاصله پس از آوردنخوک شرح داده می شود و توضیحاتی در مورد نوع گلی کهویلبر دوست دارد وجود دارد: "گرم و مرطوب و به طرز دلپذیریچسبناک و لجن زار" (CW ، 11). این ادراکات زمانیسازماندهی می شوند که نوزاد ظرفیتی برای همانندسازی هایمرحله آینه ای را پیدا کند. وحدتی که کودک بر رویتصویرفرافکنی می کند  و با خودش همانند سازی می کند خیاللازم را فراهم می کند که جهان را در کنار هم نگه می دارد. امابه طرز جالبی ، همانطور که در مورد ویلبر مشاهده کردیم ، خودسوژه ضامن انسجام جهان نیست. بلکه آن دیگری است جهانویلبر در ابتدا از طریق فرن کنار هم چیده شده و کنار هم نگهداشته می شود. در طول کتاب ، بازنمایی های "ایده آل ایگو" دیگری وجود دارد که ویلبر سعی می کند آن را جایگزین فرنکند ، با این نتیجه نهایی که "از طریق فرایندهای همانند سازیو تقلیدی درون فکنی و فرافکنی  ، موی از دیگری تشکیل شدهاست" (راگلند -سالیوان ، "مغناطیس" ، 383). ما هیچ لحظه اینداریم که ویلبر خود را در هر نوع آینه ای دریافت کند ولی اینامر نیز به همین کیفیت انجام می شود، زیرا این یک سوء تفاهمرایج را روشن می کند که پدیده مرحله آینه ای یک رویداد همهباهم و یکباره است که بین یک پیش سوژگانی و خود او رخ میدهد. در عوض ، این یک فرایند است و ممکن است اصلاً آیینهای در میان نباشد ، بلکه بیشتر توانایی شناسایی خود بادیگری و به عنوان دیگری ، یعنی توانایی قرار دادن خود دربازی دلالت است.

بازی دلالت که کودک هنگام جدایی کامل از مادر به آن وارد میشود ، توسط خود نظم نمادین تعیین می شود. فصل 2 با فرن کهمجبور می شود از ویلبر جدا شود پایان می یابد. فصل 3 باتوصیف گسترده ای از آغل شروع می شود ، دنیای جدیدی کههر دو باید برای ماندن در کنار یکدیگر وارد شوند: امر نمادین. ما می دانیم که این بازنمایی امرنمادین است زیرا همه چیز درآن متمایز ، جدا و مستقر در حوزه ی ساختار است. بوها ،فصل ها ، محل نگهداری حیوانات مختلف و ابزارها همه بهعنوان مجموعه ها نمایش داده می شوند. ما همچنین می دانیمکه این بخشی از امر نمادین است زیرا به نام پدر ارتباط دارد: "و همه چیز متعلق به عموی فرن، آقای هومر ال زاکرمن بود" (CW ، 14). این امر به عنوان نظمی جدا از ویلبر وجود دارد کهبا این وجود او باید جایگاه خود را پیدا کند. از این رو وایت بهطور موقتی در روایت خود به آنچه از نظر ساختاری برای سوژهوجود دارد ، می پردازد - وجود امر نمادین پیش و مستقل از هرآگاهی توسط هر سوژه، امر می شود.

اگرچه وایت آغل و اطراف آن را واقعاً مکانی شگفت انگیز نشانمی دهد ، ویلبر هنوز آمادگی آن را ندارد. دو فصل اول که بهدرستی موقعیت ویلبر هستند ، "فرار" و "تنهایی" نامیده میشوند که نشان می دهد ورود به امر نمادین برای کودک خردسالچقدر طاقت فرسا و مشخص به فقدان است ، زیرا آنچه در یکحس بسیار اساسی حذف می شود مادر است. بدون فرن، ویلبرکاملاً مطمئن نیست که کیست یا با خودش چه کار کند. اولینواکنش او این است که سعی کند از مخمصه خود فرار کند ، امابد آهنگی صداهایی که به او می گویند چه کار کند برای اوبسیار زیاد است ، و او تسلیم "ترفند قدیمی سطل علوفه" میشود ، و به نوعی از آرامش مادی ارائه شده توسط مادر عقبنشینی می کند. در مرحله بعد او سعی می کند از طریق جذب(جاذبه) جا بیفتد - خود او فهرست ساز می شود. او تمام روزخود را ساعت به ساعت برنامه ریزی می کند ، اما سپس بارانمی بارد. او ناتمام  است. "بدون دوست ، محزون و گرسنه ،خود را در کود انداخت و هق هق گریه کرد" (CW ، 31). این بهوضوح زمان بحرانی برای ویلبر است ، زمانی که او باید بهچیزی یا دیگری تبدیل شود. او با یک گزینه روبرو است - میتواند در محلی که به عنوان ابژه اشتیاق زاکرمن به او محولشده بود بماند ، یا می تواند به جای اشتیاق فرن و شارلوتباشد.

چهار ابژه ویژه در لاکان وجود دارد که سوژه را به دیگری مرتبطمی کند - سینه ، مدفوع ، نگاه و صدا. سینه و مدفوع در طرفدرخواست هستند ، یعنی زمانی از سوژه را نشان می دهند کهاو خود به طور واضح به عنوان موجودی میل ورز از دیگری جدانبوده است. لازم به ذکر است که زمان در اینجا ساختاری وگاهشماری است ، به این شکل که سوژه غالبا  برای ارتباطدرخواست از اشتیاق که برقرار شده است، عقب نشسته است.ماندن در این موقعیت همیشه تعریف روان رنجوری وسواس برایلاکان است. سوژه در موقعیتی قفل است که همیشه در این فکراست که دیگری از او چه می خواهد و هیچ حسی از آنچه ممکناست جدا از دیگری داشته باشد ندارد. اما رغبت اساسی دراین موقعیت مورد توجه قرار می گیرد و مردم می توانند به اینشیوه زندگی کنند ، در نوعی موقعیت کودکانه که در نهایت منجربه مصرف کامل آنها توسط دیگری می شود. این پیشنهادزاکرمن به ویلبر است. زاکرمن به او غذاهای گرم و شگفتانگیزی می دهد و کپه کود خوبی به او می دهد تا بخوابد. امااین یک تله است و پذیرفتن آن به طور مطلق منجر به نابودیویلبر می شود. برای او بهتر است وارد دنیای آرزو شود، جاییکه ابژه ویژه،  نگاه است( فرن نشان می دهد که "آرام بعد ازظهرهای طولانی می نشیند، فکر می کند و گوش می دهد وویلبر را تماشا می کند" (CW ، 15) ، و البته، صدا: "شما میتوانید شگفتی ویلبر را تصور کنید ، هنگامی که از تاریکی ،صدای کوچکی آمد که تا به حال نشنیده بود. این صدا نسبتاًنازک ، اما دلپذیر بود." ویلبر، آیا دوست می خواهی؟ "گفت:" من " من با شما دوست خواهم بود. من تمام روز شما را تماشاکرده ام و دوست دارم. "" (CW ، 31). از این رو شارلوت رشداساسی ویلبر را به عنوان یک سوژه آغاز می کند. جدا ازمادری(دیگری) که در وجودش  نیست ، او به رابطه ایساختارمند دیگر نیاز دارد تا به زندگی خود معنا ببخشد و به اودر دستیابی به جایی خارج از درخواست زاکرمن کمک کند. فرنبه دلایل زیادی نمی تواند این کار را برای او انجام دهد. از نظرساختاری ، همانطور که قبلاً اشاره کردیم ، او باید از عملکردمادری خود حذف شود. به گفته لاکان ، این خطر وجود دارد کهاشتیاق مادر مانند تمساح باشد. شما هرگز نمی دانید که فکها ممکن است بسته شوند ، بنابراین شما  یک غلتک سنگی ،یعنی فالوس را در دهان او قرار می دهید تا از بسته شدن ویبر روی شما جلوگیری کند (فینک ، LS ، 57). اگر ما فرن راانسانی بدانیم که احتمالاً بیکنی (گوشت نمکین) را که مادرشبرای صبحانه درست کرده ، می خورد (CW ، 3) ، می بینیم کهاستعاره در اینجا بیکاره نیست. اما علاوه بر این ، فرن درموقعیت نمادین خود ، ​​در نهایت بی تأثیر است. مطمئناً او درنزاع با پدرش برای نجات جان ویلبر در ابتدا پیروز می شود ،اما وایت روشن می کند که موضوع عشق پدرش است ، نه اینکه فشار نزاع فرن برنده این پرونده باشد. ویلبر به سخنگوای نیازدارد که ارتباطش با فالوس به عنوان زبان، ذره ای کمتر از دقیقاست. فرن فقط فالوس را که پدرش به او وام داده بود ، داشت. شارلوت ، از طریق ارتباطش با زبان ، از طریق توانایی خود درچرخاندن تار خود ، دارای نسخه خاص خود از فالوس است. بنابراین او یک مادر فالیک برای ویلبر است. او می تواند دالهایی را که عدم وجود ویلبر را پوشش می دهد ، ارائه دهد و اورا محکم به عنوان یک سوژه به ترتیب خود در امر نمادین پیونددهد.

با انجام این کار ، او به کار خود ادامه می دهد که فرن درهنگام برخورد با ویلبر به عنوان چیزی که نودلمن آن را "موجودمتظاهر انسان" می نامد ، آغاز کرد. نودلمن درباره ویلبر در آغلمی گوید: "او یک شخص است ، بنابراین واقعاً احمقانه بود کهبا او مانند یک فرد تظاهر کننده رفتار شود" ("متن" ، 125). نودلمن نیز مانند گاگنون یک ویلبر حقیقی را ارائه می دهد کهفرن و شارلوت باید پاسخ دهند. اما در چارچوب لاکانی اینطورنیست. شخصیت فردی سوژه ، آن ویژگی هایی که ساختارهایسوژگانی او را پر می کند ، وجود خود را مدیون زبان دیگریاست. از این رو شرایط اساسی سوژگانی  ، زمان محدود وخاص فرهنگ است ، نه بیزمان و نه جهانی. نگرانی های ویلبردر ترکیب بندی تا حد زیادی مدرن گرا است. او در رابطه بامرگ ، تنهایی (انزوای اساسی) و پیش پا افتاده بودن وجودخود در اضطراب وجودی غرق شده است. او به دنبال صمیمیتاست ، شخصی که بتواند به او اعتماد کند. او می خواهد بداندچگونه زندگی کند. چنین پرسش هایی اشاره های بسیاری درمورد سوژه در مدرنیته دارد. آنها اشاره بر احساس خلأ درهستهی وجود، دارند. آنها اشاره بر تمایل به وحدت و پیوند به عنوانحصاری در برابر فروپاشی شخصی دارند. و آنها اشاره براحساس انتخاب در نحوه برخورد ما با اضطراب ما دارند.

"راه حل" های وایت برای مشکلات ویلبر نیز چیزی در موردسوژه مدرنیسم اشاره دارد. ویلبر کسی را پیدا می کند که میتواند به او اعتماد کند، و او نیز به او اعتماد دارد. شارلوت به اوثابت می کند که اعتماد او کاملاً پایه گذاری شده است، زیرا اوخود چیزی از مدرنیته می فهمد. شارلوت، ایمان مردم را به کلمهحک شده درک می کند. او درک می کند که یافتن معنایشخصی کافی نیست، بلکه برای زنده ماندن باید خود را به روشهایی که جهان مفید می داند ، ثابت کنید. او ارتباط بین خودعمومی و خصوصی را درک می کند و نقش و قدرت زبان را درایجاد آن، می فهمد.

فرن به طور محدود این موارد را نیز درک می کند. رفتار فرن باویلبر به عنوان یک فرد وانمودی هرگز احمقانه نیست. این پیششرط لازم برای شخص شدن او است. به همین ترتیب، شارلوتکلماتی را جستجو نمی کند که ویلبر را که به نوعی "پیدا میکند" توصیف کند. در عوض، شارلوت کلمات را انتخاب می کند،آنها را در شبکه خود می بافد و انتظار دارد که ویلبر آنها رامجسم کند یا به عبارت دیگر آنها را اجرا کند. فوق العاده کارمی کند. وقتی شارلوت تصمیم می گیرد کلمه "فوق العاده" را درتار خود بنویسد ، ویلبر در ابتدا اعتراض می کند:

ویلبر گفت: "اما شارلوت ،" من فوق العاده نیستم. "

شارلوت پاسخ داد: "به هیچ عنوان ذره ای تفاوت نمی کند"."هیچذره ای. مردم تقریباً به هر چیزی که در حک می بینند اعتقاددارند. " (CW ، 89)

وقتی تار به پایان می رسد و مردم به آن نگاه می کنند ، ویلبرواقعاً احساس فوق العاده ای می کند و زاکرمن آن را تأیید میکند: "" در کل ایالت خوکی به اندازه خوک ما عالی نیست "(96). بعدتر، زاکرمن شرایط ویلبر را به گونه ای بهبود میبخشد که او درخشان می شود. او تبدیل به "خوکی می شود کههر انسانی به آن افتخار می کند" (114). از این رو ، به طورخیلی واقعی، ویلبر به عنوان تأثیر کلمات شارلوت ظاهر میشود.

بنابراین می بینیم که سوژه چگونه اثر زبان است. اگر می توانگفت که زبان اثراتی دارد، باید به نحوی عمل کند یعنی بایدبجای اینکه صرفاً به چیزی که از قبل وجود دارد اشاره کند، عملکند. در واقع ، برای درک مفهوم لاکان از سوژه بیشتر از یکسطح  مصنوعی، بایستی دانشی کارآمد و الزام آور به زبان بهمثابه عملکردی ویژه برخوردار باشد. از دیدگاه منتقدانی مانندگاگنون و تا حدی نودلمن ، زبان به شیوه ای عمل می کند کهشوشانا فلمن آن را به شیوه ای سنتی و شناختی می نامد:

زبان ابزاری برای انتقال حقیقت است ، یعنی ابزار دانش ،وسیله ای برای شناخت واقعیت است. حقیقت یک رابطهتجانس کامل بین یک سخن و مرجع آن و به طور کلی بینزبان و واقعیتی است که آن را نشان می دهد. اگر بهانسان داده نشده است که حقیقت را در کلیت خود بشناسد، با این وجود، چنین دانش مطلقی در کلام خدا وجود دارد،جایی که ، جای همه دانی زبان از آن سرچشمه می گیرد. بنابراین تجسم اقتدار حقیقت ، خدا ، یا "صدای عرش" (یعنی این واقعیت که خدا صحبت می کند) ، اقتدار زبانرا به عنوان یک ابزار شناختی به عهده می گیرد. در ایندیدگاه ، تنها وظیفه ای که برای زبان در نظر گرفته شدهاست ، عملکرد بیانی است: آنچه در بیان در خطر استمطابقت آن است - با مرجع واقعی آن ، یعنی حقیقت یاکذب آن. (فعل سخنرانی ادبی [LSA] ، 27)

در مقابل دیدگاه بیانی زبان ، این دیدگاه است که می گویدزبان نه برای دانستن بلکه برای انجام دادن است. زبان اجراییاست. زبان دارای تأثیراتی است که به صورت گذشته نگر بهعنوان دانش تعبیر می شود - به طور خاص ، دانش ارجاعی ،دانش چیزهایی که در جهان وجود دارند. روانکاوی لاکانی وخوک های نارس به ما نشان می دهند که زبان به سادگیارجاع نمی دهد بلکه ، همانطور که فلمن اضافه می کند ،"خودش را بخشی از آنچه که  به آن اشاره می کند، می نماید(در عین حال بدون این که همه ی آنچه که به آن ارجاع می شودرا دارا باشد) "(77). هایدگر می گوید "شخص، هستی شبهچیز و ذاتی نیست" (هستی و زمان [BT] ، 73) ؛ فلمن نتیجهمی گیرد: "مرجع، دیگر فقط یک جوهر از پیش موجود نیست ،بلکه یک کنش است ، یعنی یک حرکت پویای اصلاح واقعیتاست" (LSA ، 77). ویلبر را در نظر بگیرید: به عنوان یک مرجع، او "موجود ذاتی" نیست ، همانطور که گاگنون و نودلمن میگویند ، "اما یک کنش ،..... یک حرکت پویای اصلاح واقعیت. "

شارلوت با اجرای کنش های گفتاری جان ویلبر را نجات میدهد. در واقع می توان گفت که وی ویلبر را که از طریق کنشگفتاری به جهان خارج شناخته می شود به وجود می آورد. اماآنچه قابل توجه است این است که این کنش های گفتاری هرگزبه شارلوت نسبت داده نمی شود. وقتی آقای زاکرمن برای خانمزاکرمن "معجزه" ای را توضیح می دهد که نشان می دهد آنهااصلا خوک معمولی ای ندارند ، او پاسخ می دهد: "خوب. . . بهنظر من شما کمی پرت هستید به نظر من، ما عنکبوت معمولینداریم "(CW ، 80). اما زاکرمن تأکید می کند که کلمات موجوددر تار نشانه ای از طرف خدا هستند و کاملا اشاره به ویلبردارد و هیچ ارتباطی با عنکبوت ندارند. در اینجا زاکرمن بهعنوان سرکوب کننده امکان سوبژکتیویته اجرایی و همچنیننقش دیگری در آن اجرا، نشان داده می شود. با توجه به نقشاو به عنوان نام پدر ، این حرکت از طرف او بطور منحصر بهفردی مناسب است ، زیرا بخشی از عملکرد وی در اقتصادمردسالار است که امکانات هستی را محدود کند ، همانطور کهآقای آرابل تعیین کرد  چه کسی می تواند برای یک خوک مادریکند و چه کسی نمی تواند. از سوی دیگر ، یک سوژگانیاجرایی اشاره به احتمالات بی پایان دارد ، که تنها به اشتیاقغیرقابل پیش بینی مادرکه اشتیاق سوژه را در صحنه اولیه جهتمی دهد، تحمیل می شود. بنابراین حاصل  سوژگانی تا حدیاز کنترل او خارج است. اما ویلبر دو مادر خوب و قوی ومدرنیست دارد که هیچ چالشی برای نقش مقتدرر زاکرمن ندارند، حتی اگر نظم طبیعی امور را در مورد سرنوشت خوک هاینارس بر هم بزنند.

در مورد خود ویلبر ، وقتی وی "مادر" نوزادان شارلوت می شود، به عنوان یک سوژه کاملاً فعال است. با این رخداد، او از"فانتزی بنیادین عبور می کند".

عبور از فانتزی شامل تصور موضع جدیدی از سوژه نسبت بهدیگری به مثابه زبان و دیگری به مثابه اشتیاق است. حرکتیبرای سرمایه گذاری یا اقامت در چیزی است که او را به عنوانیک سوژه جداگانه به وجود آورده است ، و تبدیل شدن به چیزیاست که باعث ایجاد او شده است. (فینک ، LS ، 62)

ضربه اولیه ای که باعث "وجود"  ویلبر شد ، ترس از مرگ قریبالوقوع او بود. با به عهده گرفتن مسئولیت فرزندان شارلوت ،ویلبر وارد رابطه جدیدی در مورد مرگ می شود. او دقیقاًمسئولیت مرگ شارلوت را بر عهده نمی گیرد ، اما خود را بهعنوان وارث او وارد آن می کند. او نه تنها کیسه ی تخم هایشارلوت را به ارث می برد ، بلکه اشتیاق او به کمک به دیگران ودوست واقعی بودن را نیز به ارث می برد. بسته شدن بسیاررضایت بخش رمان نشان دهنده کامل بودن رشد ویلبر است کهعبور از فانتزی اساسی را نشان می دهد.

خواننده کودک داستان تار شارلوت

واضح است که تار شارلوت در نمایش تمثیلی خود از توسعهسوبژکتیویته به خوبی به شعرواره های لاکانی خدمت می کند. اما آنچه برای بحث می ماند این است که آیا چنین شعروارههایی می تواند جزء تبادلی(یا به زبان ما ، اجرایی) نیز داشتهباشد یا خیر. یعنی ، در حالی که یک شعرواره لاکانی متن رااستعاره ای برای سوژه می داند ، ممکن است اینطور باشد کهصرفاً استعاری نباشد. من استدلال کرده ام که زبان تأثیراتیدارد و از طریق فرض فرد از موقعیتی که در زبان به سوژهنسبت داده شده است، از جمله این آثار ، رشد خودسوبژکتیویته است (درست همانطور که ویلبر همان چیزی شدکه شارلوت گفته بود). همچنین استدلال کرده ام که این روندیپیشرونده است و اگرچه در دوران کودکی بیشترین فعالیت رادارد و زمانی که پیوست های لیبیدینال سوژه در حال یافتنکانال های ترجیحی خود هستند رخ می دهد. از این رو ،شعرواره های لاکانی مخصوص ادبیات کودکان باید فقداننسبی جسمیتی با اتصال جوهری به ساختارهای سوبژکتیویته در نظر بگیرند. شاید حتی آن ساختارها از آنچه روانکاوینشان می دهد کم پایدارتر باشند: فقط به این دلیل که ساختارمثلثی ادیپ برای مدت طولانی تحت تأثیر قرار گرفته است لزوماًبه این معنا نیست که این کار را در یک جامعه از نظر متنیکمتر یکپارچه و خیال چندمحوری ادامه خواهد داد. به هر حال ،یک کودک در یک جامعه ادیب از سوژگانی کاملاً مبتنی بر متنبرخوردار است. جلوه های چاپی دیگری ، و اقتدار و قانون درهمه جا برای کودک وجود دارد ، بنابراین طبیعی است که او درروابط آمیختگی خیالی، با آنها همانندسازی کند. فرهنگ غربی،سنت های دینی ، سنت های دانشگاهی و فرهنگ عامه خود راهمه بر اساس کتاب بنا کرده است. نباید تصور جالبی باشد کهما نیز هویت خود را از طریق کتاب بسازیم. از این نظر ، کتابهابه همان شکل مادران از نوع شارلوت برای ویلبر به مادرانفالیک ما تبدیل می شوند. آنها دال هایی را که اجرا می کنیم،فراهم می کنند. ما از آنها به همان شیوه ای استفاده می کنیمکه نوزاد از تصویر آینه استفاده می کند - تا تصویر ایده آلخود را که بعداً با آن همانندسازی می کنیم و سعی می کنیمتبدیل شویم، به ما بازگرداند.

بلاغت وایت در دو فصل اول ، دعوت خواننده برای همین امراست. نودلمن اشاره می کند که وایت فقط جزئیات کافی را برایتداعی جهان قابل تشخیص ارائه می دهد و موقعیتی را ایجادمی کند که برای خوانندگان خردسال قابل تشخیص و لذت بخشخواهد بود. "لذت بخش است چونکه توصیف یک ارضایخوشایند آرزوهایی مشترک است: داشتن یک عروسک زندهواقعی برای بازی کردن ، راه خود را پیش بردن با همین والدین واینکه رضایت از نجات جان موجودی دیگر را در معامله احساسکنید ، همیشه فرح بخش است." ("متن" ، 122). اما می توانگفت این آرزوها توسط خود متن در خواننده ایجاد می شود. همهچیز بستگی به درون یابی موفق خواننده در همانندسازی اولیهدارد. در حالی که خواننده خردسال ممکن است بلافاصله باخوک کوچکی که در یک آغل بیدار می شود ، همانندسازی بینگونه ای نداشته باشد ، از او دعوت می شود تا با دختر جوانکنجکاو همانندسازی کند. هیچ چیز در سطرهای ابتدایی نمیتواند خواننده را از موضع نادیده گرفتن آنچه در شرف وقوعاست، از صحنه دور کند (بدون توصیف فیزیکی فرن یا مادرشیا محیط آنها. در عوض ، کتاب با فرن شروع به پرسش می کندو او را در موقعیت مشابه خواننده قرار می دهد). هنگامی کهخواننده آن آمیختگی خیالی اولیه را برطرف می کند که فقداندر شاکله وی را نیز پوشش می دهد ، نگرانی های فرن میتواند به نگرانی های خواننده در فرآیندی تبدیل شود که برعکسبه نظر می رسد. او رابطه همانندی را با خوک از طریق توصیفاو با "بسیار کوچک و ضعیف" آغاز می کند. از طریق فرن وویلبر ، اضطراب خواننده نسبت به "هستی معطوف به مرگ" اوابتدا ایجاد می شود و سپس تسکین می یابد. از این روخواننده در موقعیتی قرار می گیرد که بداند راه نجات جان شمااز طریق اجرای موفق عملکردهای گفتاری است.